NR Kina je zemlja u kojoj živi 56 nacija, on kojih je najviše pripadnika naroda Han (92%). Mada u Kini postoji oko 80 različitih jezika i 30 različitih pisama, kao standardni govor prihvaćen je mandarinski dijalekat (普通话 – pǔtōnghuà) naroda Han i standardizovani kineski karakteri (规范汉字 – guīfàn hànzì ). Osim što je kineski jezik najrasprostranjeniji u Kini, može se reći da je on istovremeno i najkorišćeniji jezik na svetu, te je kao takav jedan od zvaničnih radnih jezika u Ujedinjenim nacijama.
Savremeni kineski jezik deli se na standardizovani mandarinski dijalekat i lokalne dijalekte (方言 – fāngyán). Mandarinski dijalekat koristi pekinški izgovor za osnovu i govori se u većem delu Kine severno od reke Jangcekjang. Osim toga, ima šest osnovnih lokalnih dijalekata: dijalekat Wu (Šangaj i okolina), dijalekat Xiang (provincija Hunan), dijalekat Gan (provincija Jiangxi), Kejia dijalekat (provincije Guangdong, Guangxi, Fujian i Jiangxi), dijalekat Yue (Guangdong i Guangxi) i dijalekat Min (Fujian i Taiwan). U okviru ovih dijalekata postoje i brojni pod-dijalekti. U okviru samog mandarinskog dijalekta postoji podela na severni, severo-zapadni, jugo-zapadni i južni mandarinski dijalekat. Prema odredbama ustava NR Kine popularizuje se mandarinski kao zvanični govor Kine, tako da se broj Kineza koji govore mandarinski iz godine u godinu povećava.
Gledano sa aspekta jezičkog sistema, kineski jezik spada u sino-tibetansku grupu jezika.
Prema do sada pronađenim arheološkim iskopinama, kinesko pismo postoji već 6000 godina najmanje. Najstariji iskopani zapisi su obredni zapisi gatanja na kostima životinja.
Zapisi na kostima iz perioda 13.-12.veka p.n.e. Vladavina Shang kralja Wu Ding-a. Narodni muzej NR Kine
Kineski karekateri koji se danas koriste su postepeno evoluirali u vremenu. Smatra se da ukupno postoji oko 80000 kineskih karaktera koji su nastajali kroz istoriju, a da se u savremenom kineskom jeziku koristi najviše do 8000 karaktera (uzimajući u obzir sve oblasti ljudskog stvaralaštva). Počev od 50.-tih godina 20.-og veka, Kina vrši reformu kineskog pisma time što pojednostavljuje većinu karaktera. Danas se standardizovanim kineskim pismom smatra uprošćeno kinesko pismo (简体字– jiǎntǐzì). 1958. godine na sednici svekineskog Narodnog kongresa usvojena je “pinyin” (拼音) transkripcija kao oruđe za izgovor i fonetiku kineskog jezika.
Kinesko pismo u načelu sadrži tri glavne vrste karaktera, a to su:
1. Piktogrami (象形字 xiàngxíngzì) – očigledne slike predmeta, koji su u kineskom pismu zastupljeni u manjem broju:
2. Ideogrami – karakteri asocijativnog slaganja, kojih isto ima u manjem broju. Prema načinu nastajanja, ideogrami se dele na:
2.1. Ideograme koji nastaju dodavanjem novih linija na prvobitne piktograme (指事字-zhǐshìzì), tzv. prosti ideogrami:
2.2. Ideograme koji nastaju grupisanjem dva ili više piktograma (会意字-huìyìzì), tzv. složeni ideogrami:
3. Pikto-fonetici (形声字 xíngshēngzì), kojih ima najviše. Oni sadrže radikal koji nagoveštava značenje i radikal koji nagoveštava izgovor:
Radikali su sastavni delovi karaktera i ima ih preko 200.
